Marzio Scholten
solophilia
Isolophilia (de wens of behoefte om alleen te zijn) is de titel van de zevende cd van gitarist Marzio Scholten. Er staan zeven composities van Scholtens hand op plus een mooi ingetogen arrangement van de spiritual Sometimes I feel like a motherless child. De intro van pianist Wolfert Brederode is bijzonder sfeervol en laat de luisteraar een tijdje in het ongewisse over de bekende melodie. Scholten speelt deze traditional op zijn beurt met veel galm en een beetje Amerikaanse westernstijl. Oergesteente Ernst Glerum weet deze twee eigenwijze solo-instrumentalisten op een terughoudende en toch duidelijk aanwezige manier aan elkaar te smeden. Less is more schijnt zijn onnavolgbare motto te zijn. Op de eerste song, Clockwork, begint Scholten met Pat Metheny-achtige gitaartonen. De perfecte muziek voor een autorit op een van die tot aan de horizon kaarsrecht uitgestrekte Amerikaanse autowegen (highways) waar je soms urenlang geen andere auto tegenkomt. Deze muziek nodigt uit om te dromen. In Heartland kom je een meer countryachtige song tegen en Rune laat zien dat het trio zich
ook in experimentele muziekthuis voelt. Mij bevalt de zacht swingende bass van Glerum in New Hope het meest.