Beatrice van der Poel

Beatrice, waar begin je aan? Brel, waarvan al zoveel vertolkingen zijn. Brel, al door zovelen gezongen. Brel, wat zo ontzettend diep gaat. Ver voorbij mooi zingen. Gedachten en gevoelens, bij wijze van spreken uitbraakt. Toch doen? Gewaagd Beatrice! En dan begint Laat me niet alleen (Ne me quite pas) en sta je daar, met je kritische oor. Zonder enig vals sentiment word je de psyche van een intelligente ziel binnen gezongen. Een warm parlando vertelt eerlijk en direct en verandert onopgemerkt in een even zo sprekend zingen. En minstens zo indrukwekkend is daarna De Radelozen, waarmee Beatrice laat horen echte zielenpijn te begrijpen of kennen. Begeleiding en arrangementen: raak. Ernst van Altena, je vertaling is magistraal.

Er is maar één moment waarop Beatrice niet overtuigt, en dat is het moment dat je op haar cd-hoes leest dat het ontstaan van dit album vooral op verzoek van haar publiek is geweest. Alles wijst er namelijk op dat deze interpretatie uit haar eigen diepere wil en ‘ik’ komt. (R.H.)